ملکه الیزابت دوم که در مرکز اتاقی در قلعه بالمورال ایستاده بود با شانه های خمیده و آن پیاز غیرقابل گریز از موهای سفید و با تکیه دادن به عصایی قهوه ای و چوبی، به اندازه ی لبخندش شیرین به نظر می رسید.
دست های خالدار و هیکل نازک او حکایت دیگری داشت. آنها نشانه های غیرقابل انکار بودند که این فرمانروای پیر و ضعیف در حال نزدیک شدن به امر اجتناب ناپذیر است.
با این حال، او راضی به نظر می رسید، اگر نه خوشحال. در آن لحظه، با پوشیدن ژاکت کش باف پشمی بلند و خاکستری، دامن تارتان همسان و کتانی قهوه ای، ملکه - که هفت دهه سلطنت کرد - بیشتر به نظر می رسید مامان بزرگ تا پادشاه.
شاید او می دانست که چه چیزی قرار است اتفاق بیافتد و تصمیم گرفت به خانواده و سوژه هایش در انگلیس و فراتر از آن که او را تحسین می کردند و دوستش داشتند، یک تصویر پایانی و شاد برای به یاد آوردن او هدیه دهد.
پیرزنی خوش اخلاق 96 ساله از دنیا رفت.
از همان لحظه ای که خبر درگذشت او اعلام شد، لحن بسیاری از پوشش رسانه ها تلخ و متحیرانه بود. با تشییع جنازه و مراسم جانشینی در افق، می‌توان انتظار داشت که آن خلق و خوی آرام و محترمانه تداوم داشته باشد.
اما، حتی در این ساعت آرام، بسیار غیرمسئولانه و یک اشتباه فاحش خواهد بود که نپذیریم که نهاد امپراتوری ملکه الیزابت دوم به رهبری ملکه الیزابت دوم صدمات و رنج غیرقابل حذفی را به بسیاری از مردم در بسیاری از نقاط وارد کرده است.
اخیراً اعضای خانواده سلطنتی مجبور شده‌اند علناً عواقب غیرانسانی تاریخ طولانی و مخدوش تاج را بپذیرند که چهره نازیبای خشونت، نژادپرستی، برده‌داری و غارت عمده کشورهای عمدتاً غیرسفیدپوست که امپراتوری استعماری بریتانیا را تشکیل می‌دادند.
اوایل سال جاری، شاهزاده چارلز در سخنرانی افتتاحیه در نشست سران دولت های کشورهای مشترک المنافع در کیگالی گفت که "این مکالمه ای است که زمان آن فرا رسیده است".
در واقع، سلطنت بریتانیا مسائل زیادی برای پاسخگویی و تاوان دارد.
متأسفانه - اما تعجب آور نیست - اظهارات شاهزاده فقط یک امتیاز نسبتاً کم و دیرهنگام بود. اولین قدم آزمایشی، در بهترین حالت، به سوی چیزی که او به عنوان «راهی» برای «اعتراف به گذشته خود» توصیف کرد.
هرکسی که انتظار عذرخواهی صریح یا کامل‌تری را برای انقیاد وحشیانه مردم بومی و حذف از پیش برنامه‌ریزی شده شیوه‌های زندگی باستانی در بسیاری از کشورهای اشغال‌شده به نام خیرخواهانه پادشاه یا ملکه داشت، ناامید شد.
در عوض، شاهزاده چارلز تنها به یکی از انبوه گناهان سادیستی که با آگاهی و تایید اجداد طلاکاری شده خود مرتکب شده اند، پرداخت: برده داری.
ام گفت: من می خواهم اذعان کنم که ریشه های جامعه معاصر ما عمیقاً به دردناک ترین دوره تاریخ ما می رسد. من نمی توانم عمق غم و اندوه شخصی خود را در رنج بسیاری از افراد توصیف کنم زیرا به درک خود از تأثیر پایدار برده داری ادامه می دهم.
ترجمه: درد تو را احساس می کنم. اوه، و با وجود اینکه 73 سال دارم، قول می‌دهم که به سختی به این فکر کنم که چگونه و چرا اقوامم تو را در قفس کردند و فروختند تا ثروتمند شوند.
این یک ابراز تأسف بار و ناکافی از پشیمانی واجد شرایط توسط مردی بود، که به دلیل اولییت، اکنون پادشاه است.
بنابراین، در حالی که شاه چارلز سوم در حال آماده شدن برای صعود خود به تاج و تخت است و ظاهراً بقایای وحشتناک برده داری را در نظر می گیرد، برخی از کشورهایی که مشترک المنافع را تشکیل می دهند، بلوغ و حاکمیت را بر گذشته غم انگیز استعماری انتخاب می کنند.
دسامبر گذشته، جزیره کوچک باربادوس در دریای کارائیب خود را - به طور کامل از سرزمین مادری اسطوره‌ای آزاد کرد. شاهزاده چارلز مهجور آنجا بود تا شاهد سیر افتخارآمیز جزیره از دولت مشتری سابق به جمهوری تمام عیار باشد.
امید من این است که سایر قلمروهای مشترک المنافع که با پادشاه بریتانیا به عنوان رئیس دولت خود رفتار می کنند از الگوی الهام بخش باربادوس پیروی کنند.
اتخاذ این تصمیم تا حدی باید آسان‌تر باشد، زیرا خانواده ویندزور نه تنها به مسخره بازی، اتهامات کوچک و شکاف‌های جبران‌ناپذیر دست یافته‌اند، بلکه به ارتکاب جرایم جنسی ناپسند، از جمله تجاوز جنسی، علیه کودکان آسیب‌پذیر متهم شده‌اند.
شاهزاده اندرو در میان این اتهامات ناپدید شده است که او در یک طرح بین المللی برای اغفال و تجاوز به دختران برای ارضای اشتهای جنسی خود در شرکت یک پدوفیل بدنام به همان اندازه ثروتمند که متعاقباً جان خود را در زندان گرفت، ناپدید شد.
پول، موقعیت و اعتبار از او محافظت می کرد. مادرش هم همینطور. آن خانم خوب و خاکستری با لبخند شیرین.
شاهزاده اندرو به یک روح تبدیل شده و از "وظایف" سلطنتی خود خلع شده است، زیرا او تمام جنبه های نفرت انگیز خانواده سلطنتی را که دستگاه های روابط عمومی آن برای استتار آنها سخت تلاش می کنند، افشا کرد: استحقاق، معافیت از مجازات.
و با این حال، ممکن است این شاهزاده هری و همسرش، مگان، باشند که با طراحی عمدی، فاش کرده اند که بهترین تاریخ قبل از سلطنت سال ها پیش به پایان رسیده است. در مصاحبه‌ای با اپرا وینفری، این جفت ثروتمند ناشی، تقلبی را که زمانی بخشی از آن بودند و از آن به بعد به لس‌آنجلس آفتابی و پردرآمد رها کرده‌اند به تمسخر گرفتند و رد کردند.
مگان به اپرا گفت که خانواده‌اش امروز یک زندگی «اصیل» دارند، نه یک «افسانه غیرواقعی».
در همین حال، هری اعتراف کرد که پدر و برادر بزرگترش در همان «سیستمی» که او را به بند انداخته بود «به دام افتاده» بودند. او گفت: «آنها نمی توانند آنجا را ترک کنند».
این زوج همچنین فاش کردند که نژادپرستی امروز مانند دیروز در خانواده سلطنتی "مدرن" وجود دارد.
این تکه‌ای تازه از صداقت بود، و یادآوری این که پادشاهی سزاوار دفن است – نه آن تاریخ مقدس که در روزها و هفته‌های آینده به تماشاگران تلویزیونی ارائه می‌شود.
