صنعت ماهیگیری بریتانیا و استثمار کارگران خارجی

وقتی امانوئل برای کار در بریتانیا آمد، شرایط قایق بدترین شرایطی بود که او تا به حال دیده بود. بزرگ شدن در پیرامون ماهیگیری در غنا، برای او یک روش زندگی بود. اما زمانی که در سال 2018 به ایرلند شمالی آمد، تصور مثبت او از این صنعت به هم ریخت. امانوئل از آن زمان به عنوان قربانی برده داری مدرن ثبت شده است. اکنون او می تواند داستان خود را از نحوه سوق دادن سیستم مهاجرتی بریتانیا به سمت قاچاق انسان تعریف کند.

امانوئل مانند بسیاری از ماهیگیران دیگر با ویزای ترانزیت وارد بریتانیا شد. شکافی که توسط کارفرمایان برای دور زدن قوانین سختگیرانه مهاجرت استفاده می شود. هنگامی که او بیش از 3000 مایل از خانه خود در غنا را طی کرد، او را از فرودگاه بلفاست مستقیماً با یک قایق به سر کار بردند. امانوئل یک ماهیگیر باتجربه وقتی متوجه شد قایق برای رفتن به دریا مناسب نیست، شوکه شد. او از این که فهمید اینجا جایی است که باید زندگی کند، بخورد و بخوابد شگفت‌زده‌تر شد.

با وجود اینکه امانوئل در قراردادش برای یک کشتی خاص منصوب شده بود، به سرعت به کشتی دیگری منتقل شد و سپس دیگری و سپس دیگری. گ

اهی اوقات او را نیمه شب منتقل می کردند، حتی نام کشتی جدیدی را که روی آن کار می کرد نمی دانست. امانوئل در بازگشت به خانه در غنا می گوید که به او محل اقامت مناسب داده می شد اما زندگی مداوم تحت تهدید فرستادن به خانه یا مصادره پاسپورتش توسط کارفرما از نظر روانی آسیب زا بود. 

او می گوید: احساس می کنید در یک قایق گیر افتاده اید که هیچ وسیله ای برای گفتن اینکه می خواهید آن را ترک کنید، ندارید. شما و کاپیتانتان فقط می‌دانید که واقعاً در قایق چه اتفاقی می‌افتد.

ماهیگیری پس از برگزیت

سیستم سختگیرانه مهاجرت بریتانیا پس از برگزیت خطر استثمار ماهیگیران خارجی را افزایش می دهد. به عنوان بخشی از سیستم مبتنی بر امتیاز، اکثر خارجی‌هایی که در بریتانیا کار می‌کنند باید با ویزای کارگر ماهر بیایند. به دنبال لابی‌گری این صنعت، در آوریل گذشته، دولت این ویزا را به روی ماهیگیران باز کرد. اما Byline Times می تواند فاش کند که تاکنون حتی یک ویزا به یک ماهیگیر اعطا نشده است.

به دلیل شرایط بد کاری، ساعات طولانی و دستمزد کم، ماهیگیری به شغلی غیرجذاب برای جوانان در بریتانیا تبدیل شده است. به گفته آلیسون گادفری، معاون مدیر اجرایی در ماموریت ماهیگیران، «برای چند سال، یافتن بریتانیایی‌هایی که می‌خواهند ماهیگیری کنند، دشوار بوده است. پرداخت خوبی ندارد و ساعات طولانی دارد.

با کاهش ماهیگیران داخلی و اتحادیه اروپا، صنعت به طور فزاینده ای به کارگران غیر منطقه اقتصادی اروپا مانند امانوئل متکی شده است. طبق نظرسنجی سازمان Seafish - یک نهاد با بودجه دولتی - حدود 35٪ از ماهیگیران اهل بریتانیا نیستند. غنائی ها و فیلیپینی ها بیشترین نسبت این رقم را تشکیل می دهند.

بدون دسترسی به ویزای کارگر ماهر، ماهیگیران با ویزای ترانزیت وارد بریتانیا می شوند. این ویزاهای عمدتاً غیرقانونی کارگران را مجبور می‌کند در خارج از منطقه سرزمینی بریتانیا فعالیت کنند - به این معنی که هر قایق حامل کارگران ویزای ترانزیت باید در حداقل 12 مایل دریایی (معادل حدود 14 مایل) از خطوط ساحلی داخلی ماهیگیری کند.

شرایط دریا تا این اندازه سخت است و آن را برای خدمه خطرناک تر می کند. برای صاحبان کشتی های ماهیگیری در مکان هایی مانند غرب اسکاتلند، شکل خط ساحلی می تواند حتی دسترسی به این آب ها را دشوار کند.

طبق گزارش جدید فدراسیون بین المللی کارگران حمل و نقل (ITF)، ویزای ترانزیت برای ماهیگیران طراحی نشده است، بلکه برای دریانوردانی است که از بریتانیا عبور می کنند تا سوار کشتی هایی شوند که در آب های بین المللی فعالیت می کنند. اما این گزارش می گوید که در 15 سال گذشته، ویزای ترانزیت برای استثمار سیستماتیک نیروی کار خارجی استفاده شده است.

استثمار نیروی کار مهاجر

Byline Times با چندین ماهیگیر غنای دیگر صحبت کرد که تجربیات مشابهی از استثمار را بازگو کردند.

برخی از آنها برای یک شرکت با سابقه بهره برداری مستند کار می کردند. ماهیگیران توصیف کردند که در حین کار در سواحل بریتانیا مورد آزار و اذیت کلامی، حقوق کمتر و تهدید به اخراج قرار گرفته اند. آنها می گویند که کاپیتان ها علیه آنها توهین نژادپرستانه را به کار بردند و برخی حتی مورد حمله فیزیکی قرار گرفتند.

در بریتانیا اگر شما بالای 23 سال سن دارید و 40 ساعت در هفته کار می کنید، حداقل دستمزد 1520 پوند در ماه است. ماهیگیرانی که معمولاً بیش از 40 ساعت کار می‌کردند، قراردادهایی با مبلغ 700 پوند در ماه داشتند - اما در عمل گاهی حتی حقوق کمتری دریافت می‌کردند.

یک ماهیگیر به نام جیمز که هنوز در بریتانیا کار می کند، در کشتی هایی که توالت یا دوش وجود نداشت، استخدام شده است. گاهی پنج روز بدون دوش سپری کرده است. اغلب قایق ها کوچک و برای کار در آب و هوای بد خطرناک هستند. با وجود چون او فقط با ویزای ترانزیت می تواند وارد انگلستان شود، باید در قایق هایی که برای کار با آنها قرارداد بسته است بخوابد و زندگی کند. تنها زمانی که می تواند به ساحل برود خرید است. جیمز با داشتن خانواده برای تغذیه چاره ای جز ادامه کار در بریتانیا ندارد.

او می گوید: هوا آنقدر سرد است که می تواند منفی یک یا دو درجه باشد و شما بدون بخاری زندگی می کنید. اگر ویزا داشتم می‌توانستم خانه یا اتاق اجاره کنم و گرما بخورم.

این تجربیات نگرانی کارشناسان را که سیستم مهاجرت کارگران را به سمت استثمار سوق می دهد ثابت می کند. به دلیل سیاست های «محیط خصومت آمیز» دولت، خطر اخراج برای ماهیگیران مهاجر قابل توجه است. این به نفع کارفرمایان استثمارگر است که آنها را با تهدید به اخراج را استثمار کنند. طبق گزارش ITF، دولت با جرم انگاری ماهیگیرانی که قوانین مهاجرت را نقض می کنند، آسیب پذیری آنها را در برابر استثمار افزایش می دهد.