ابهام استراتژیک ایالات متحده در مورد تایوان باید پایان یابد

این مقاله به قلم شینزو آبه نخست وزیر پیشین ژاپن می باشد که چند روز پیش در یک حمله تروریستی کشته شد.

به مدت 40 سال، ایالات متحده به این نکته اشاره نکرده است که آیا از تایوان در برابر تهاجم چین دفاع خواهد کرد یا خیر، رویکردی که در جلوگیری از اقدام عجولانه چین و تایوانی‌های طرفدار استقلال مؤثر بود. اما اکنون که شرایط تغییر کرده است، استراتژی آمریکا نیز باید تغییر کند.

تهاجم روسیه به اوکراین بسیاری از مردم را به یاد روابط پرتنش چین و تایوان انداخت. اما در حالی که سه شباهت بین وضعیت اوکراین و تایوان است، تفاوت های قابل توجهی نیز وجود دارد.

اولین شباهت این است که شکاف قدرت نظامی بسیار بزرگی بین تایوان و چین وجود دارد، همانطور که بین اوکراین و روسیه وجود داشت. علاوه بر این، این شکاف هر سال بیشتر می شود.

دوم، نه اوکراین و نه تایوان متحدان نظامی رسمی ندارند. هر دو کشور مجبورند به تنهایی با تهدیدات یا حملات مقابله کنند.

سوم، از آنجا که روسیه و چین هر دو اعضای دائمی شورای امنیت سازمان ملل متحد هستند که دارای حق وتو هستند، نمی توان به کارکرد میانجیگری سازمان ملل برای جنگ هایی که در آن درگیر هستند، اعتماد کرد. این مورد در مورد حمله کنونی روسیه به اوکراین بوده است و در هر بحرانی بر سر تایوان نیز چنین خواهد بود.

اما وضعیت پیرامون تایوان حتی ناآرام تر است. در حالی که تایوان هیچ متحدی ندارد، قانون روابط تایوان، یک قانون ایالات متحده در سال 1979 است که ایالات متحده را ملزم می کند تا تجهیزات و تجهیزات نظامی لازم را برای توانمندسازی تایوان برای حفظ ظرفیت دفاع کافی در اختیار تایوان قرار دهد. این قانون به عنوان نوعی غرامت به تایوان برای عدم تمایل آمریکا به گفتن صریح اینکه در صورت حمله به تایوان از دفاع خواهد کرد عمل کرده است. این ترتیب اکنون باید تغییر کند.

در واکنش به تجاوز روسیه به اوکراین، ایالات متحده در همان ابتدا اعلام کرد که نیروهای خود را در دفاع از اوکراین مستقر نخواهد کرد. اما وقتی نوبت به تایوان می رسد، ایالات متحده سیاست ابهام استراتژیک را در پیش گرفته است. این دومین نقطه تفاوت است: هنوز مشخص نیست که آیا ایالات متحده با زور در بحرانی که تایوان را شامل می شود مداخله خواهد کرد یا خیر.

از آنجایی که ایالات متحده ترجیح می دهد موضع خود را در مورد چگونگی واکنش به حمله به تایوان نامشخص بگذارد، چین (حداقل تا کنون) از ماجراجویی نظامی دلسرد شده است. این به این دلیل است که حاکمان چین باید احتمال مداخله نظامی آمریکا را در نظر بگیرند. در عین حال، ابهام ایالات متحده، تایوان را مجبور کرده است که احتمال مداخله نظامی ایالات متحده را در نظر بگیرد و این امر گروه های رادیکال طرفدار استقلال را در این جزیره محدود کرده است.

اما سومین و مهمترین تفاوت بین اوکراین و تایوان به شدت نشان می دهد که زمان آن فرا رسیده است که ایالات متحده در رویکرد خود تجدید نظر کند. به بیان ساده، در حالی که اوکراین یک کشور مستقل بدون شک است، تایوان اینطور نیست.

تهاجم روسیه نه تنها نقض مسلحانه حاکمیت ارضی اوکراین است، بلکه تلاشی برای سرنگونی دولت یک کشور مستقل با موشک و گلوله است. در این مورد، در مجامع بین المللی بر سر تفسیر حقوق بین الملل و منشور سازمان ملل اختلاف نظر وجود ندارد. در حالی که میزان مشارکت کشورها در تحریم ها علیه روسیه متفاوت است، هیچ کشوری ادعا نکرده است که روسیه قوانین بین المللی را نقض جدی نکرده است. 

در مقابل، چین مدعی است که تایوان "بخشی از کشور خود" است و موضع ایالات متحده و ژاپن احترام به این ادعا است. نه ژاپن و نه ایالات متحده روابط دیپلماتیک رسمی با تایوان ندارند و اکثر کشورهای جهان تایوان را به عنوان یک کشور مستقل به رسمیت نمی شناسند. برخلاف اوکراین، رهبران چین می‌توانند ادعا کنند که هرگونه تهاجم به تایوان که چین انجام می‌دهد برای سرکوب فعالیت‌های ضد دولتی در یکی از مناطق خود ضروری است و بنابراین چنین اقداماتی ناقض قوانین بین‌المللی نیست.

هنگامی که روسیه کریمه را ضمیمه کرد، جامعه بین المللی در نهایت رضایت داد، حتی اگر روسیه حاکمیت اوکراین را نقض کرده بود. با توجه به این سابقه، تعجب آور نیست که رهبران چین به خوبی انتظار دارند که اگر آنها نیز منطق انقیاد "منطقه ای" - به جای ملی - را اتخاذ کنند، جهان مدارا بیشتری داشته باشد.

این منطق ابهام استراتژیک را غیرقابل دفاع کرده است. سیاست ابهام تا زمانی که ایالات متحده به اندازه کافی قوی بود که بتواند آن را حفظ کند، و تا زمانی که چین از نظر قدرت نظامی بسیار پایین تر از ایالات متحده بود، بسیار خوب عمل کرد. اما آن روزها تمام شده اند. سیاست ابهام ایالات متحده در قبال تایوان اکنون با تشویق چین به دست کم گرفتن عزم ایالات متحده، در حالی که دولت تایپه را بی جهت مضطرب می کند، به بی ثباتی در منطقه هند و اقیانوس آرام دامن می زند.

با توجه به تغییر شرایط از زمان اتخاذ سیاست ابهام راهبردی، ایالات متحده باید بیانیه ای صادر کند که قابل تفسیر نادرست یا تفسیرهای متعدد نباشد. زمان آن فرا رسیده است که ایالات متحده روشن کند که از تایوان در برابر هرگونه تلاش برای تهاجم چین دفاع خواهد کرد.