در سودان جنوبی دختران کمتر غذا می خورد

مواقعی وجود دارد که آنقدر احساس گرسنگی می‌کنم که فکر می‌کنم رفتن به مدرسه بیهوده است. او اذعان می کند: بعضی روزها در خانه می مانم.

در یک روز عادی، مدرسه ابتدایی او در رومبک در ایالت لیکس سودان جنوبی پذیرای هزاران کودک است. کلاس‌های درس بتونی معمولاً مملو از دانش‌آموزانی هستند که یونیفرم‌های قهوه‌ای و بنفش روشن دارند.

با این حال، اخیراً هر روز تعداد کمتری از کودکان به مدرسه می روند. بسیاری از آنها، به ویژه دختران، در عوض در خانه می مانند، زیرا کشور برای مقابله با افزایش سطح گرسنگی تلاش می کند. ازبرخی از آنها خواسته می شود تا زمانی که والدینشان برای جستجوی غذا بیرون می روند، کمک کنند، در حالی که از برخی دیگر خواسته می شود کمتر غذا بخورند تا مردان و پسران خانواده بیشتر از مقدار کمی از آنچه که وجود دارد استفاده کنند.

سودان جنوبی، جوان ترین کشور جهان، در طول 11 سال استقلال خود با بحران های گرسنگی متعددی مواجه بوده است. در حال حاضر حدود 7.7 میلیون نفر یا 63 درصد از جمعیت با ناامنی غذایی حاد مواجه هستند.

این بحران به دلیل ترکیبی از عوامل از جمله اثرات COVID-19، سال‌ها شوک‌های آب و هوایی (سیل، دوره‌های خشک و خشکسالی) و درگیری است که خانواده‌ها را مجبور به ترک خانه‌های خود می‌کند. این باعث شده است که این کشور در میان گرسنه ترین کشورهای جهان قرار گیرد.

امسال، این مشکل با کمبود بودجه کمک‌های حیاتی تشدید می‌شود، که بخشی از آن به دلیل افزایش قیمت جهانی غذا به دلیل جنگ در اوکراین است - کمبودهایی که سازمان‌های غیردولتی را مجبور به کاهش توزیع غذا و برنامه‌های غذایی مدارس کرده است. اوکراین صادرکننده عمده غلات، گندم، ذرت و روغن آفتابگردان است، اما با حمله روسیه به محموله ها، عرضه جهانی مواد غذایی کاهش یافت و قیمت ها افزایش یافت. اگرچه اخیراً توافقی برای رفع انسداد برخی بنادر حاصل شده است، تأثیرات جهانی کمبود در حال حاضر احساس می شود.

وقتی غذا کمیاب است، دختران اغلب کمتر غذا و در آخر غذا می‌خورند. زنان و دختران 70 درصد از گرسنگان جهان را تشکیل می دهند و وقتی خانواده‌ها و جوامع تحت فشار قرار می‌گیرند، دختران بیشتر از پسران از مدرسه خارج می‌شوند و در معرض خطر ازدواج زودهنگام و اجباری، خشونت مبتنی بر جنسیت، بهره‌کشی جنسی و بارداری ناخواسته قرار خواهند گرفت.

گریس به عنوان یک دختر اغلب متوجه می شود که کمتر از پسرها غذا می خورد. دختر کسی است که غذا را سرو می کند، پس وقتی مادر می گوید برای پسرها غذا اضافه کن، این کار را انجام می دهد. او می گوید من می بینم که آنها با ما منصف نیستند، چرا که برای پسرها غذا اضافه می کنند و نه برای ما؟ اما من هرگز این را به کسی نمی گویم زیرا خوب نیست. مثل این است که نمی‌خواهم برای برادرانم غذای بیشتری داشته باشم.

نیاناگوک از برنامه بین‌المللی می‌گوید: ما با موقعیت‌های زیادی مواجه شده‌ایم که دختران در مقایسه با پسران غذای کمتری برای خوردن دارند. یک امر فرهنگی است. 

به عنوان یک دختر، شما کسی هستید که آشپزی می کنید و قرار است به برادرانتان غذای بیشتری داده شود. در فرهنگ ما اولویت برای پسران وجود دارد.