چالش های کلان‌شهرها در آینده
سازمان ملل تخمین می‌زند که 55 درصد از جمعیت جهان در مناطق شهری زندگی می‌کنند – رقمی که پیش‌بینی می‌شود تا سال 2050 به 68 درصد افزایش یابد.
کلان شهرها قلب توسعه فناوری و رشد اقتصادی بسیاری از کشورها هستند و در عین حال به عنوان بستری برای رشد فقر، نابرابری، خطرات زیست محیطی و بیماری های واگیر عمل می کنند.
با افزایش سرعت شهرنشینی، به ویژه در کشورهای آسیایی و آفریقایی، پنج مورد از بزرگترین چالش های آینده شهرها در اینجا آورده شده است:
1- تهدیدات زیست محیطی
شهرها به طور فزاینده ای در برابر رویدادهای آب و هوایی شدید که از نظر فراوانی و شدت افزایش می یابند، آسیب پذیر خواهند شد. شهرها همچنین سهم عمده ای در تغییرات آب و هوایی دارند، زیرا آنها مسئول حدود 75 درصد از انتشار گازهای گلخانه ای در جهان هستند.
از یک سو، محیط زیست به طور مستقیم بر شهرها و جمعیت آنها تأثیر می گذارد. حدود یک سوم جمعیت جهان در شهرهایی زندگی می کنند که در معرض خطر طوفان، سیل، خشکسالی، زلزله، رانش زمین یا فوران های آتشفشانی هستند. تغییرات آب و هوایی این خطرات را با سیل های مکرر و شدیدتر، خشکسالی، افزایش سطح دریا، موج گرما، رانش زمین و طوفان تشدید می کند.
با توجه به تراکم فیزیکی و جمعیتی شهرها، چنین تهدیداتی اغلب منجر به خسارات مالی ویرانگر و مرگ می شود.
مناطق شهری نیز مقادیر قابل‌توجهی زباله تولید می‌کنند که بسیاری از آنها به خوبی مدیریت نمی‌شوند و برای سلامت مردم و اکوسیستم‌ها خطرناک می‌شوند. آلودگی هوا که مسئول 9 درصد مرگ و میرها در سراسر جهان و بسیاری از مسائل بهداشتی است که به دلیل الگوهای حمل و نقل و تولید، یک مشکل حاد در شهرها است.
این پیوندهای عمیق بین شهری و محیط زیست نشان می دهد که شهرها چقدر به محیط زیست وابسته هستند. در واقع، محیط زیست خدمات اکوسیستمی متعددی را ارائه می‌کند که برای تولید غذا، آب پاک، تنظیم سیل و آب و هوا و موارد دیگر ضروری هستند. بنابراین، ساخت شهرهای پایدارتر و مقاوم در برابر آب و هوا که هماهنگ با طبیعت کار می کنند، برای تامین رفاه و معیشت مردم و دستیابی به اهداف توسعه پایدار ضروری است.
تاب‌آوری شهرها در برابر این تهدیدات زیست‌محیطی یکی از بزرگترین چالش‌های پیش روی مسئولان شهری است و نیازمند توجه عاجل است.
2. منابع
شهرها برای ماندگاری به منابعی مانند آب، غذا و انرژی نیاز دارند. پراکندگی شهری باعث کاهش حوضه های آب در دسترس، زمین های کشاورزی و افزایش تقاضا برای انرژی می شود.
در حالی که استفاده بهتر از فناوری می تواند بهره وری کشاورزی را افزایش دهد و انتقال کارآمدتر برق را تضمین کند، بسیاری از شهرها به تلاش برای تامین این منابع برای جمعیت شهری در حال رشد ادامه خواهند داد.
فراتر از این الزامات اساسی، رشد بی رویه، شاهد کاهش فضاهای سبز در داخل شهرها خواهد بود که بر قابلیت زندگی تأثیر منفی می گذارد. همانطور که آب شیرین کمیاب می شود و زمین های حاصلخیز کاهش می یابد، قیمت مواد غذایی ممکن است افزایش یابد و بیشترین ضربه را به فقیرترین افراد وارد کند.
3. نابرابری
وقتی صحبت از تامین منابع اولیه و تاب آوری در برابر تهدیدات زیست محیطی می شود، پیش بینی برای گروه های مختلف ساکنان شهری نامساعد است. با افزایش تعداد ابرثروتمندان شهری، بسیاری از شهرها نیز شاهد افزایش تعداد فقرای شهری خواهند بود.
شکاف رو به رشد بین داشته‌ها و نداشته‌ها در کلان‌شهرهای آینده بیشتر خواهد شد. چنین نابرابری‌هایی، زمانی که کنترل نشوند، جامعه را بی‌ثبات می‌کنند و هر گونه منافع توسعه شهری را از بین می‌برند. نیاز اساسی برای سیاست گذاران وجود دارد که اطمینان حاصل کنند که ثمرات پیشرفت به طور عادلانه تقسیم می شود.
4. فناوری
فناوری به طور فزاینده ای در توسعه و اداره شهرهای آینده استفاده خواهد شد. برنامه ریزی هوشمند مورد استفاده در سنگاپور می تواند از انرژی خورشیدی برای استفاده در شهرک های مسکونی استفاده کند و و تالاب های دست ساز انسان را برای تعادل اکولوژیکی ایجاد کند.
فناوری تحرک هوشمند می‌تواند مشکلات ترافیکی را که بسیاری از شهرها را درگیر می‌کند، کاهش دهد. استفاده از فناوری‌های زیست‌محیطی که می‌توانند ساختمان‌ها را به‌طور مؤثرتری خنک کنند یا وسایل نقلیه‌ای که آلایندگی کمتری دارند راه‌اندازی کنند، به شهرهای بهتر در آینده نیز منجر خواهد شد. نصب حسگرها در خانه‌های سالمندانی که به تنهایی زندگی می‌کنند، می‌تواند آنها را به جامعه متصل کند و در صورت ناخوشی یا صدمه دیدن، کمک بخواهند.
با این حال، فناوری می تواند ساکنان شهری را که توانایی پرداخت آن را ندارند یا فاقد توانایی لازم برای پذیرش آن هستند، حذف کند. همانطور که شهرهای آینده دیجیتالی تر می شوند، باید برای جلوگیری از ظهور شکل جدیدی از شکاف اجتماعی که ریشه در فناوری دارد، مراقب بود.
5. حکومت داری
شهرهای آینده حتی در شرایطی که چالش‌ها بسیار شدید هستند، امکانات بسیار زیادی برای غنی‌سازی زندگی ساکنانشان ارائه می‌دهند. برای استفاده بهینه از شهرنشینی اجتناب ناپذیر، حکمرانی خوب ضروری است. وسعت شهرها افزایش می یابد و جمعیت آنها متنوع تر می شود. بنابراین، اداره این شهرها به تدریج پیچیده خواهد شد و مستلزم نخبه ترین ذهن ها خواهد بود.
به طور فزاینده ای، شهرهای سراسر جهان در مورد بهترین شیوه های حکمرانی و برنامه ریزی از یکدیگر یاد می گیرند، حتی اگر در برابر دولت های ملی مربوطه خود پاسخگو باشند. اهداف کلان حکمرانی شهری باید به مسائل مربوط به برابری، زیست‌پذیری و پایداری در شهرهای آینده بپردازد.
