یکی از مهمترین مسائلی که در هفته های اخیر پس از حمله 7 اکتبر سازمان حماس به اسرائیل و سپس حملات وحشیانه رژیم صهیونیستی به مردم بی دفاع غزه توجه ها را به خود جلب کرده است رفتار و استانداردهای دوگانه رسانه های غربی در کنار سیاستمداران آنها درباره این جنگ می باشد. در واقع سوال مهمی مطرح شده که چرا پوشش رسانه های غربی از اسرائیل و فلسطینی ها اینقدر نامتقارن همراه با سوگیری است؟
همذات پنداری با اسرائیل، هم از سوی متخصصان رسانه ای و هم از سوی سیاستمداران غربی بویژه آمریکایی همیشه تصویر کاملتر از آنچه بین اسرائیل و فلسطینی ها در حال رخ دادن است را پنهان می کند.
گزارش‌های رسانه‌ای که صرفاً بر حمله حماس به اسرائیل در یک آخر هفته تمرکز می‌کنند، بدون اینکه این حادثه را در چارچوب اشغال و ظلم وحشیانه اسرائیل به فلسطینیان برای بیش از نیم قرن قرار دهند، روایت‌های غلط خطرناکی ایجاد می‌کنند.
همانطور که ریاض منصور، سفیر فلسطین در سازمان ملل در نیویورک می گوید: تاریخ برای برخی رسانه ها و سیاستمداران از زمانی شروع می شود که اسرائیلی ها کشته می شوند.
اگر فقط اخبار ایالات متحده را تماشا کنید، احتمالاً تصور می کنید که فلسطینی ها همیشه عمل می کنند در حالی که اسرائیل فقط واکنش نشان می دهد. حتی ممکن است فکر کنید که فلسطینی ها هستند که سرزمین اسرائیل را استعمار می کنند.
پروتکل هانیبال اسرائیل: یک سرباز مرده بهتر از یک سرباز اسیر شده است
مطمئناً در ایالات متحده چیزهای زیادی در مورد آمریکایی های اسرائیلی کشته یا ربوده شده توسط حماس می شنوید، اما آیا همان صداها برای آمریکایی های فلسطینی تهدید شده و کشته شده در غزه به همان اندازه بلند خواهد شد؟ آیا زمانی که نظامیان اسرائیلی در ماه مه 2022 روزنامه‌نگار فلسطینی آمریکایی، شیرین ابواکله را به قتل رساندند، پاسخ‌هایی نیز داده شد.
در رسانه های غربی زمانی که حماس به اسرائیل حمله می کند یک سازمان تروریستی است که غیرنظامیان را هدف قرار می دهد اما زمانی که اسرائیل غزه را به طور دسته جمعی بمباران می کند و متعهد می شود که کل جمعیت آن را از بین ببرد، یا معترضان فلسطینی را در کرانه باختری به قتل می رساند یا آب و برق و سوخت را بر روی آنها قطع می کند، در حال دفاع از خود و مبارزه با تروریسم است.
کدام اشکال مقاومت را مشروع می دانیم؟ چرا اوکراینی‌هایی که از خشونت برای مقاومت در برابر اشغالگری استفاده می‌کنند، قهرمان و توسط کشورهای غربی مسلح می‌شوند، در حالی که فلسطینی‌هایی که از خشونت برای مقاومت در برابر اشغالگری استفاده می‌کنند، تروریست محسوب می‌شوند و با حمایت آمریکا بمباران می‌شوند؟
سال گذشته، اورسولا فون در لاین، رئیس کمیسیون اروپا، حملات روسیه به زیرساخت‌های غیرنظامی در اوکراین را جنایت جنگی توصیف کرد. او گفت: «قطع آب، برق مردان، زنان، کودکان... اعمالی وحشتناک است. و ما آن را ترور خالص می نامیم. پس آیا او اکنون قطع آب و برق از مردان، زنان و کودکان غزه را به عنوان تروریسم توصیف می کند؟ آیا او اکنون محاصره 17 ساله غزه توسط اسرائیل را محکوم خواهد کرد، همانطور که محاصره روسیه در سواحل اوکراین را محکوم کرد؟
یوآو گالانت، وزیر دفاع اسرائیل در هفته های اخیر گفت: من دستور محاصره کامل نوار غزه را صادر کرده ام. نه برق خواهد بود، نه غذا، نه سوخت، همه چیز بسته است. ما با حیوانات انسانی می جنگیم و بر اساس آن عمل می کنیم. حیوانات انسان؟ چگونه می توان چنین زبانی و سیاست اعلام شده مجازات دسته جمعی علیه تمامی ساکنان غزه را از سوی حامیان اسرائیل در آمریکا یا جاهای دیگر قابل دفاع دانست؟ بیایید واضح بگوییم: زبان گالانت لفاظی بازدارندگی نیست. این زبان نسل کشی است.
آیا رئیس کمیسیون اروپا چنین مجازات جمعی را در غزه تروریسم می نامد و محکوم می کند؟
بسیاری در سرتاسر جهان از مقاومت اوکراین در برابر اشغال خارجی (آنگونه که باید) حمایت می کنند، اما فلسطینی ها را از هر راهی برای مقاومت در برابر اشغال خود محروم می کنند. چرا استاندارد دوگانه؟
رئیس جمهور اوکراین، ولودیمیر زلنسکی، دو بار حمایت یکجانبه از اسرائیل را اعلام کرده و گفته است که «حق اسرائیل برای دفاع از خود غیرقابل تردید است». زلنسکی باید ببیند که چگونه سرزمین مورد تهاجم و اشغال او بیشتر به وضعیت فلسطینی ها شبیه است تا اسرائیلی ها.
در ادامه مصاحبه ملکه رانیا بانوی اول اردن با کریستین امانپور را مشاهده می کنید که با شجاعت به استانداردهای دوگانه غرب در قبال جنگ اسرائیل با مردم بی گناه غزه پرداخته است.
